چند شب پیش عنکبوتی را که در گوشه ی اتاق خوابم تار تنیده بود را دیدم .
 
خیلی آرام حرکت می کرد .
 
گویی مدت ها بود که آنجا گیر کرده و نمی توانست برای خودش غذایی پیدا کند .
 
با لحنی آرام و مهربان گفتم :
 
نگران نباش کوچولو الان از اینجا نجاتت می دهم .
 
دستمال کاغذی در دست گرفتم
 
و سعی کردم به آرامی عنکبوت را بلند کنم و در باغچه خانه مان بگذارم .
 
اما مطمئنم عنکبوت خیال کرد می خواهم به او حمله کنم ،
 
چون فرار کرد و لابه لای تارهایش پنهان شد .
 
به او گفتم: قول می دهم به تو آسیبی نزنم .
 
سپس سعی کردم او را بگیرم،
 
عنکبوت به سرعت از دستم فرار کرد
 
و با سرعت تمام مثل توپی جمع شد
 
و سعی کرد لابه لای تارهایش پنهان شود .
 
ناگهان متوجه شدم که عنکبوت هیچ حرکتی نمی کند .
 
از نزدیک به او نگاه کردم و دیدم
 
آنقدر از خودش مقاومت نشان داده که خودش را کشته است .
 
خیلی ناراحت شدم .
 
عنکبوت را بیرون بردم و در باغچه کنار بوته ی گل سرخ گذاشتم .
 
به نرمی زیر لب زمزمه کردم :
 
نمی خواستم به تو صدمه ای بزنم ،
 
میخواستم نجاتت بدهم ،
 
متأسفم این را نفهمیدی !
 
درست در همان لحظه فکری به ذهنم خطور کرد .
 
از خود پرسیدم این همان احساسی نیست
 
که خداوند نسبت به من و تمامی بندگانش دارد ؟!
 
از اینکه شاهد دست و پا زدن و درد و رنج ماست آزرده می شود
 
و می خواهد به ما کمک کند و ما را از خطر دور کند
 
اما مقاومت می کنیم و دست و پا میزنیم
 
و داد و فریاد سر میدهیم که :
 
چرا اینقدر ما را مجبور می کنی که تغییر کنیم ؟!
 
شاید هر کدام ما مثل همان عنکبوت کوچک هستیم
 
که تلاش دیگران را برای نجات خودمان تلقی میکنیم
 
و متوجه نیستیم که اگر تسلیم شده بودیم
 
و اینقدر دست و پا نمی زدیم
 
تا چند لحظه دیگر خود را در باغچه ای زیبا می دیدیم !